* راننده بولدوزر به راحتی می‌توانست راشل کوری را ببیند

راشل کوری 23 ساله در شانزدهم ماه مارس 2003 یعنی روز آخر زندگی خود در شهر «رفح» واقع در نوار غزه و مقابل خانه خانوادگی دکتر «سمیر نصرالله» فلسطینی ایستاده بود. راشل کوری و دکتر نصرالله پزشک داروساز محلی و خانواده‌اش در آن مکان به عنوان بخشی از اعضای جنبش همبستگی بین‌المللی (ISM) حضور داشتند تا از اقدام ارتش اسرائیل در نابودی خانه‌های فلسطینی‌ها جلوگیری کنند. اسرائیل بین سال‌های 2000 الی 2004، خانه‌های فراوانی را در منطقه رفح تخریب و حدود هزار و 700 نفر را بی‌خانمان کرده بود.

ارتش اسرائیل ادعا کرد این تخریب منازل به این خاطر بوده که از آنها به عنوان پناهگاه تروریستی استفاده می‌شد. به ادعای آنها نتیجه استفاده از این منازل درگیری مسلحانه با شهرک‌نشینان و سربازان اسرائیلی بود. با این حال، زمانی که کوری در کنار خانواده نصرالله حضور داشت، همه افراد حاضر در منزل به حالت درازکش در کف زمین خوابیده و از پنجره‌ها دور مانده بودند تا مبادا هدف رگبار گلوله‌هایی قرار گیرند که از سوی تک‌تیراندازهای اسرائیلی شلیک می‌شد.

rachel

بعد از روایت سرگذشت راشل کوری، بد نیست دیدگاه یک سایت صهیونیستی را نیز درباره او و ماجرایش بخوانید: 
نخستین سالگرد فوت راشل کوری بدون جار و جنجال و هوچیگری برگزار نشد. مادر راشل و همپالکی­های او از تفکر چپ، مراسم نمایشی خود را با محکوم کردن به اصطلاح لجاجت و مانع تراشی اسرائیل(و آمریکا) در مسیر تحقیقات مرگ او متشنج کردند. او در تاریخ 18 مارس 2004 در نشریهBoston Globe چنین نوشت: 
«راشل از صلح طلبان غیر مسلح بود که سعی می­کرد مانع تخریب خانه پزشک فلسطینی، همسر و سه فرزندش شود. به اعتقاد او اقدام مستقیم و غیرخشونت­آمیز علیه اشغالگران اسرائیلی به نفع امنیت فلسطینی و نیز اسرائیلی­ها و آمریکایی­هاست.علت حضور راشل در آنجا محافظت از خانه یکی از اهالی رفح بود، چرا که آمریکا و اسرائیل از پذیرش پیشنهاد سازمان ملل برای اعزام ناظران بین­المللی حقوق بشر خودداری کرده بودند. پس این وظیفه بر زمین مانده را فعالان صلح بین­المللی!! بر دوش گرفتند. راشل به تخریب غیر قانونی خانه­ها اعتراض کرد؛ امری که آمریکا با ارسال میلیارد­ها دلار کمک­های نظامی به اسرائیل برای بولدوزر­ها، هلی­کوپترهای آپاچی، اف-16 و....... از آن حمایت می­کند.» 
طبق نتایج حاصل از تحقیقات اسرائیل، راشل در میدان عملیات بولدوزر مزاحمت ایجاد کرده بود و در نقطه کور خارج از میدان دید راننده قرار داشت و عبور بولدوزر از روی او کاملاً تصادفی و غیر­عمدی بوده است. لحن خانواده کوری در دیگر بیانیه­ها بسیار خصمانه بوده، اسرائیل را به دلیل ادامه اشغال سرزمین­های فلسطینی تقبیح کرده است.
تکلیف ما با این «جهاد» خانواده کوری چیست؟ لازم است برای کسانی که به فراموشی دچار شده­اند، مواردی را یادآوری کنم: 
راشل کوری، دانشجوی فعال فناتیک، جوانی از ایالت واشنگتن بود که با تروریسم خاورمیانه و آدمکشان فلسطینی اعلام همبستگی کرد. بدین نیت که دنیا را جای بهتری برای زندگی کند. او به جنبش همبستگی بین­المللی پیوست که یک گروه آنارشیست کمونیستی است و صراحتاً از تروریسم فلسطینی حمایت می­کند. کوری در نوار غزه بساطی پهن کرد که او و رفقای جنبشی­اش هر روز از آنجا به اذیت و آزار و تحریک نیروهای اسرائیلی پرداخته، مزاحم عملیات ضد تروریستی ارتش اسرائیل می­شدند. آنها برای کمک به تروریست­ها و در واقع دفاع از آنها موانعی در جاده­ها درست می­کردند تا جلوی تحرک نیروهای اسرائیلی را بگیرند. جنبش همبستگی بین­المللی حمایت از حق فلسطینیان در توسل به تروریسم را بارها تکرار کرده است.
بولدوزر ارتش اسرائیل می­خواست خانه­هایی را که مأمن تروریست­ها بود و ساختمان­هایی را که از طریق تونل­های مخفی، در زیر آنها سلاح و مواد منفجره از مصر به رفح آورده می­شد، خراب کند، اما راشل کوری سد راه این عملیات شد. یکی از این خانه­ها همان خانه­ای است که به ادعای والدین کوری متعلق به یک پزشک بیگناه است. کوری و رفقای جنبشی­اش وظیفه مراقبت از تونل­های زیرزمینی غزه را بر عهده داشتند. او خود را در موقعیتی قرار داد تا بیرون از میدان دید راننده بولدوزر باشد و براثر این حرکت ناشیانه به زیر شنی سنگین ماشین کشیده شد و سرانجام در آمبولانس سازمان آزادیبخش فلسطین یا بیمارستان جان داد. جنبش همبستگی بین­المللی گزارش­هایی از «شاهدان عینی» در این باره منتشر کرد که معلوم شد همه آنها ساختگی­ هستند. کوری پیش خود حساب کرده بود اگر راننده متوجه مانع تراشی او در دسترسی به تروریست­ها بشود، عقب­نشینی می­کند؛ راشل در محاسبه­اش میدان دید کوچک راننده بولدوزر را حساب نکرده بود. 
حالا راشل کوری شده شهید مقدس چپ­های حامی تروریسم و ژاندارک تروریست­های فلسطینی. دوستان جنبشی­اش قتل اورا عمدی دانسته بهانه­ای به دست حرکت«اسرائیل را بکوبید» و یهود­ستیزان سراسر دنیا داده­اند تا مشروعیت اسرائیل را زیر سوال ببرند. سازمان آزادیبخش فلسطین نام او را مایه برکت خود می­داند و او را شهید مبارزه با دیوار امنیتی اسرائیل معرفی کرده است؛ غافل از این­که ساخت دیوار امنیتی بعد از مرگ او آغاز شد. 
در میانه تبادل آتش نیروهای اسرائیل و تروریست­های فلسطینی، اعضای جنبش همبستگی بین­المللی خود را حایل می­کردند و عده­ای از آنان نیز مجروح می­شدند. آغازگر تیراندازی­ها سازمان آزادیبخش فلسطین بود.تام هرندال از دیگر اعضای این جنبش است که در میانه تیراندازی­ها کشته شد. جنبش کوشید با راه­اندازی حرکتی جهانی، سربازی را که به او شلیک کرد جنایتکار و شیطان­صفت نشان دهد، اما معلوم شد آن تیرانداز از اعراب بدوی ساکن اسرائیل بوده که در ارتش اسرائیل خدمت می­کرده است. 
والدین راشل کوری دست به انتقام جویی زده، دنیا را برای محکومیت عمل اسرائیل و «قربانی» جلوه دادن دخترشان به­دست اشغالگران اسرائیلی زیر پا گذاشتند. آنها و دیگر حامیان جنبش تلاش کرده­اند بر­ضد شرکت کاتریپلار به علت فروش ماشین­آلات به اسرائیل، از جمله بولدوزر­هایی که دخترشان به میل و اراده خود به زیر آن رفت، تحریمی را سازمان­دهی کنند. والدین راشل کوری، مصرانه مدعی­اند که دخترشان برای ترویج روش­های بدون خشونت به فلسطین رفته بود، اما عملکرد او و دوستان جنبشی­اش خلاف این را ثابت کرد. سایت رسمی ISM، «مبارزه مسلحانه» فلسطینیان را که مترادف با کشتار کودکان اسرائیلی است تأیید می­کند.
کوری چوب حماقت خود را خورد. او برای اشاعه تروریسم فلسطینی و جلوگیری از محافظت اسرائیل از شهروندانش به غزه رفته بود و جانش را در راه محافظت از تونل غیرقانونی خانه­های تروریست­های فلسطینی تلف کرد. این تونل­ها مسیر انتقال مهمات از مصر به غزه برای عملیات تروریستی انتحاریون بود. صورت لهیده او بعد از بیرون آوردن جنازه­اش از زیر بولدوزر و عکسی که او را در حال آتش زدن پرچم اسرائیل نشان می­دهد، ماندگارترین تصاویری است که از او در اینترنت و دیگر نقاط پخش کرده­اند. 
مجله چپ­گرای Mother Jones او را یک بی­شعور فریب­خورده خطرناک دانست. نتایج تحقیقات ارتش اسرائیل اقدام عمدی او به خودکشی را ثابت کرد. جیمز تارانتو، نویسنده وال استریت ژورنال پیشنهاد داده که جایزه «ابله ترین آدم سال» را به راشل کوری برای انگولک کردن یک بیل مکانیکی بزرگ اهدا کنند. 
جنبش همبستگی بین­المللی را نباید تشکیلات ساده­ای فرض کرد. اعضایش در قلمرو اسرائیل فعالانه با تروریست­ها همکاری کرده­اند. سلاح­های تروریست­ها و خود آنها در مقر اعضای جنبش مخفی می­شوند. دو بمب­گذار انتحاری مسلمان از انگلستان در پوشش «فعالان صلح» به اسرائیل آمده بودند تا کافه­ای را در تل­آویو به خاکستر تبدیل کنند.محل اختفا و هماهنگی عملیات این دو نفر دفاتر منطقه­ای و محلی جنبش بود.
جنبش و سازمان آزادیبخش فلسطین همچون یک روح در دو بدن هستند(بدین ترتیب راشل کوری در مقام عضوی از این سازمان کشته شد). اعضای دردسرساز جنبش، در جریان ساخت حصار و دیوار امنیتی اسرائیل خرابکاری کرده­اند تا راه برای کشتار کودکان و سایر غیرنظامیان اسرائیلی به­دست آدمکشان فلسطینی باز باشد.
با وجود این و به­رغم حمایت صریح و آشکار جنبش از تروریسم، همچنان از معافیت­های مالیاتی آمریکا تحت عنوان «سازمان خیریه» بهره­مند بود و بذل و بخشش­های هنگفت جنایتکاران که چپ­گراهای حامی تروریست­ها را زیر پروبال خود می­گیرند به جیبشان سرازیر می­شود.مطبوعات لیبرال آمریکا به­قدری با جنبش مدارا می­کنند که گویی یک«گروه صلح» است. بزدلی بیش از حد دولت اسرائیل و ترس از بازتاب منفی در مطبوعات، نگذاشته تا اعضای جنبش را پی کار خود بفرستند. ISM به اسرائیل اعتراض می­کند،از این طرف به آنها اجازه داده­اند داخل قلمرو اسرائیل دست به تحریک و تحرکات خود بزنند و این گواهی است بر آزاداندیشی و مدارای دولت اسرائیل. همین اعضای جنبش که از خانه­های بمب­گذاران انتحاری در نوار غزه و کرانه باختری محافظت می­کنند، هرگز جرأت نمی کردند با مانع شدن بر سر راه نیروهای آمریکایی، که صدام را در سوراخی در تکریت دستگیر می­کردند، جان خود را به خطر اندازند. والدین راشل کوری به دیگر دانشجویان فریب­خورده توصیه نمی­کنند برای محافظت از خانه­های تروریست­های عراقی که در محاصره نیروهای آمریکایی افتاده­اند به نجف و فلوجه بروند و«اشغال» عراق را محکوم کنند. اگر این انقلابیون جین پوش و جوجه آپارتمانی­های مارکسیست در عملیات ضد تروریستی در هر نقطه­ای از دنیا غیر از اسرائیل مداخله می­کردند، قطعاً بی­رحمانه تکه تکه می­شدند. 
سال گذشته رسانه­های غربی از کوری و سایر حامیان جنبش همبستگی بین­المللی قهرمان ساختند. هربار اسرائیل می­کوشد با خراب کردن خانه یک بمب گذار انتحاری یا فرو­ریختن خانه­هایی که پوشش تونل­های نقل وانتقال اسلحه یا کارگاه­های تولید موشک هستند نفس تروریست­ها را بگیرد، روزنامه­های اروپایی و روزنامه­های لیبرال آمریکا دوباره به یاد راشل کوری می­افتند و قصه او را زنده می­کنند. بی­بی­سی، اکونومیست، New­ States man و وزارت خارجه انگلستان گستاخانه­ترین حملات خود را در تقبیح تخریب خانه­های تروریست­ها نثار اسرائیل کردند. روی انگلستان عمداً انگشت می­گذارم، زیرا چند روز پیش، دولت این کشور خانه قاتل دو کودک انگلیسی را منفجر کرد! 
شهر سوهام در ساحل غربی رود گریت اوز واقع در شرق انگلستان است. قاتلی به نام یان‌هانتلی دو دختربچه مدرسه­ای را کشته بود. اهالی شهر برای پیشگیری از تکرار این عمل و هشدار به قاتلین و کودک­آزاران احتمالی، خانه آن قاتل را تخریب کردند. وجود خانه او یاد­آور جنایتی هولناک بود و می­بایست از روی زمین محو شود.
تروریست­دوست­های جنبش کجا بودند؟ چرا برای اثبات صلح­دوستی و فداکاری­ از خانه قاتل آن دختر محافظت نکردند؟ چرا این ولگرد­های «اسرائیل کوب» در اعتراض به این عمل به خیابان­ها نریختند؟ چرا کسی این نقض حقوق بشر را به دیوان بین­المللی لاهه گزارش نکرد، یا از بلژیکی­ها نخواست حکم جلب بلر را صادر کنند؟ والدین راشل کوری کجا بودند؟ 
دنیس پراگر، ستون نویس، چندی بعد از مرگ راشل خطاب به والدین او نوشت: 
«المپیا! برای والدین راشل کوری رخت عزا بر تن کن؛ اما تحریر سرگذشت قدیسین را به ما بسپار. راشل کوری در راه مبارزه مسلحانه با اسرائیل جان داد. و سرانجامی این چنین یافت: او احمقی بدرد بخور و قربانی دیگری برای تروریسم فلسطینی بود. از این بهتر نمی­شد.....»
 مجله سوره 27 

راشل کوری

به گزارش خبرنگار جهاد و مقاومت مشرق ، آمریکا و رژیم صهیونیستی که به خاطر مرگ یک نوجوان اسرائیلی امپراطوری رسانه‌ای خود را در سراسر جهان فعال می‌کنند روزگاری در برابر قتل ناجوانمردانه و فجیح یک دختر بی گناه آمریکایی توسط صهیونیست ها کوچک ترین عکس العملی از خود نشان ندادند.
 شب یکشنبه 16 مارس 2003 راشل کوری 24ساله طرفدار صلح و از اهالی المپیای ایالت واشنگتن امریکا به همراه 8 تن از دوستان خود در جنبش همبستگی با ملت فلسطینی "ISM" ـ  5 تن امریکایی و 3  تن انگلیسی ـ  در محله السلام واقع در جنوب شهر رفح در نوار غزه سعی می کنند که از اقدام یک دستگاه بولدوز نظامی رژیم صهیونیستی در ویران کردن یکی از خانه های فلسطینی در مجاور نوار مرزی فلسطین با مصر واقع در جنوب شهر رفح جلوگیری کنند. 
کوری در برابر بولدوز ایستاد و از سرنشین بولدوزر خواست که وسیله اش را متوقف سازد. وی یک پیراهن پرتقالی رنگ را پوشیده بود که از دور قابل تشخیص بود. این صلح طلب با بلندگوی خود با راننده بولدوز صحبت می کند و بقیه دوستانش نیز در فاصله 20 تا 15 متری کوری با فریاد از راننده بولدوزر می خواهند، توقف کند. در حالی که بولدوزر همچنان به سوی وی حرکت می کرد بر روی یک تپه خاکی رفت وقتی که خواست از بولدوزر دور شود بر زمین افتاد و تیغه بولدوزر او را در خاک دفن کرد. 
در همین زمان دوستان کوری فریاد می کشیدند و به راننده بولدوزر اشاره می کردند که توقف کند. که در این حال بولدوزر چند متر جلوتر ایستاد و تیغه را بالابرد سپس آنرا پایین آورد و به عقب حرکت کرد. پس از ارتکاب این جنایت نظامیان اشغالگر هیچ گونه کمکی را به کوری نکردند و پس از چند دقیقه یک آمبولانس فلسطینی به مکان حادثه رسید و کوری را به بیمارستان شهید محمد یوسف نجار در رفح منتقل کرد که در همان جا اعلام شد که وی فوت کرده است.
جالب اینجاست که جورج بوش رییس جمهور وقت آمریکا قتل فجیع این شهروند آمریکایی را محکوم نکرد.
مشرق در آستانه روز جهانی قدس تصاویر لحظات شهادت این دختر آمریکایی که توسط همراهانش ثبت شده را به همراه عکس‌های دیگری از خانم راشل کوری را منتشر می کند.

عنوان دومین مطلب آزمایشی من

این متن دومین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

زکات علم، نشر آن است. هر وبلاگ می تواند پایگاهی برای نشر علم و دانش باشد. بهره برداری علمی از وبلاگ ها نقش بسزایی در تولید محتوای مفید فارسی در اینترنت خواهد داشت. انتشار جزوات و متون درسی، یافته های تحقیقی و مقالات علمی از جمله کاربردهای علمی قابل تصور برای ,بلاگ ها است.

همچنین وبلاگ نویسی یکی از موثرترین شیوه های نوین اطلاع رسانی است و در جهان کم نیستند وبلاگ هایی که با رسانه های رسمی خبری رقابت می کنند. در بعد کسب و کار نیز، روز به روز بر تعداد شرکت هایی که اطلاع رسانی محصولات، خدمات و رویدادهای خود را از طریق بلاگ انجام می دهند افزوده می شود.

عنوان اولین مطلب آزمایشی من

این متن اولین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار، تا به یکی تجربه اندوختن، با دگری تجربه بردن به کار!

اگر همه ما تجربیات مفید خود را در اختیار دیگران قرار دهیم همه خواهند توانست با انتخاب ها و تصمیم های درست تر، استفاده بهتری از وقت و عمر خود داشته باشند.

همچنین گاهی هدف از نوشتن ترویج نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده یا ابراز احساسات و عواطف اوست. برخی هم انتشار نظرات خود را فرصتی برای نقد و ارزیابی آن می دانند. البته بدیهی است کسانی که دیدگاه های خود را در قالب هنر بیان می کنند، تاثیر بیشتری بر محیط پیرامون خود می گذارند.